FICTICIO

-Se me sincero non che vai gustar, sempre xogaches dentro do mundo do ficticio, non entendo a que ven isto.

-Non comezemos con esas ameazas brandas, que sabes que me dan noxo.

-Eu aviso, ti sabrás.

-Porqué tes que estar tan seguro en todo?Non mo creo, sabes? O control sempre pertence a esas dúas mans nas que artellas a miña vida, e eu déixome, aínda non o entendo.

-Pois terás que entendelo.

-Sempre fun a que buscaches, verdade?.Ese monicreque que se deixa dominar neste mundo de mentiras, eres moi feble por iso buscaches a alguén máis feble ca ti.

-Eu non dixen nunca iso.

-Sempre o dis, e decátome agora.

-Nunca é tarde.

-Ves? Ves como actúas? Que intentas, ferirme con esa seguridade atroz? Con esa aparente insensibilidade? Á merda todo, á merda eu, á merda ti.

-Non te alteres

-Por que? O presidente do mundo ficticio habitado por min deulle o primeiro antollo do día: “non te alteres di”. E agora que? Téñoche que faer caso?

-Para de frivolizar, estaste pasando.

-Ben pararei, si, pararei, pero entón que? Vasme dicir o que pensas ou non?

-Sincerarme? Se xa está todo dito

- Pois aínda non soltaches prenda.
-Xa o dixeches ti todo, e mira sen miña axuda, parece que imos mellorando.