lunes, enero 12, 2009

A vertixe da felicidade

Din que para que un pai sexa o mellor de todos ten que ter algo de nai. E se non ten nin o propio dun pai?

O neno chora na soidade que lle aporta a escuridade da súa habitación, ten medo de prender a luz, está xa farto de ver os seus ollos asolagados e cansos.
Perde por momentos a respiración dados os esforzos que realiza para que esas bágoas sexan súas, tan só del, pechadas nesas catro paredes nas que fai que dorme.

- Empezamos ben o ano. Empezamos ben o ano!! -grita con ton enfadado mentres abre a porta da habitación bruscamente-.
- Que fas, estas durmindo?- pregunta alterado-.
- Agora xa non
- Non é así sabes? As cousas non se fan así.-levanta levemente a voz-.
- Xa -contesta con resignación-.
- Xa non, xa, non me vale, has de conseguir que perda a confianza en ti. Como se che ocorre faer iso? Paréceche normal?-pregunta con maior tranquilidade-.
- Non.-responde con certo pasotismo-.
- Pero por que o fixeches?
- Non sei
- Mírame ós ollos cando che falo, non son ningún can da rúa, mírame ós ollos, escoitasme?-volve a subir levemente o tono-.
- Si -mirándolle ós ollos-.
- Por que tes esa actitude tan impertinente?
- Que? Eu non teño ningunha actitude impertinente.-alza o tono de voz-.
- Si que a tes. Sempre depositei a miña confianza en ti pero estas conseguindo que a perda. Que non se volva repetir, oes?
- Si
- Se nunca che faltou de nada, se querías algo non tiñas máis que pedilo.- con tono afable-
- Xa
- Nin tiveches o valor de falar e polo menos pedir perdón polo que fixeches. Ti sabes que aquí me tes para o que queiras, comigo podes falar.
- Xa.-contesta con certa tristeza-
- Pásache algo?
- Non.
- Seguro?
- Non, non me pasa nada.
- Se che pasa algo so tes que decirmo. Eu tamén fun rapaz, e os meus pais non falaban comigo, tan só me mandaban o campo co gando, non se preocupaban si aprobaba o carné de conducir nin como o pagaba.
- Xa, xa mo tes dito.
- Bueno-suspira- pero ti debes ser un rapaz non debes quedar atrás.
- Xa.
- Ti fas o que fan os demais, non quedar atrás, non ir de tirado pero non quedar atrás e que non teñan motivos para dicir nada de ti.
- Vale.
- E si queres botar un polvo pois bótalo oes?
- Si. -con sorpresa na súa mirada-
- Eu -baixa o tono de voz- isto que quede entre nolos dous, cando era novo colleu o “Rialta” e o “Casado” e leváronme aPontevedra, paguei e botei un polvo. E si a ti che apetece botar un polvo pois colles dúas mil ou tres mil pesetas e botas un polvo, vale?
- Si. -responde coa mirada perdida-
- Mírame a cara!
- Si
- De tódolos xeitos mañá imos tomar un café que quero falar contigo, vale?
- Vale
- Veña, isto queda esquecido pero que non se volva a repetir.
- Si
- Ata mañá
- Ata mañá
(péchase a porta)

Móvese, inquiétase, chora, respira fondo, vólvese a mover, volve a chorar.
Lembra o dito e as náuseas soben dende o seu ventre.
Pola súa cabeza, aínda cimentándose, penduran barbaridades, mesmo pensa subir ó alto e voar lonxe de todo, mesmo pensa en quitarse do medio.
O teléfono que ten na man precisa chamar a alguén, estallo pedindo a berros. Pensa en alguén, pero sabe que non pode falar, sigue pensando, e comeza a escribir unha mensaxe, pero sigue pensando, e sabe que no fondo non solucionaría nada, borra a mensaxe, sigue pensando.
Considérase cobarde, inútil e sucio. Non sabe contestar, non sabe transformar seus sentimentos en palabras. Planea incluso fuxir e é feliz por un instante.
“Si non che falta de nada, si quería algo non tiñas máis que pedilo” e agora ven a parte na que todos rimos e somos felices non?.
O neno está cansado de querer ser feliz, de finxir selo. Xa non soporta que os seus beizos se estiren cada día para esbozar na súa boca o sorriso da Mona Lisa.

1 comentario:

  1. Nalgunha ocasión sentinme asi... e supoño que ocma min moitos, que se porían na pel dese rapaz sen dúbidas. Gustoume moito. Un bico e gracias por visitar o meu recunchiño.

    ResponderEliminar