Xiana

Cando Xiana entra na casa pecha a a porta e tira ó lixo ese sorriso pegado á súa entristecida faciana. Apenas sae, e cando o fai, agocha a mirada no chan esquivando as preguntas.

Cada son desta treboada de inverno crávase no peito en pequenas doses e procura que a dor sexa intensa, o suficiente como para que encha os grandes baleiros e leve do seu maxín aquel que marchou hai máis dun mes, oculto entre ondas salgadas, coa esperanza de voltar coas mans un pouco máis cheas.



Onte o neno, mentres xogaba, escupiu a súa primeira palabra e para Xiana foi unha tortura. Onte sentiu frio na cama e as mantas non bastaban, leva días desvelada, prefire o insomnio ós malos soños.

Pola noite, como tantas outras, foise a luz, Xiana e o pequeno ficaron en silencio, non se prenderon velas, nesa casa están prohibidas. Din que cada vez que se apaga unha, morre un mariñeiro