Atallos

Namoreime de ti, paseniñamente, angustiosamente con paixón. Namoreime do xeito non que me miras cando estou espido e ti érgueste da cama. Namoreime das túas mans facéndome cóxegas e dese xeito peculiar no que pronuncias os eses.
Namoreime si, e dende aquela dexei as unllas crecer para arañar cada segundo, para aferrarme a cada poro da túa pel.
Camiño despacio, non teño presa, non malgasto as forzas en correr, non sabería que facer ó determe.

-Que pasou?
-Nada, por?
-En que pensabas?
-Pois en nada, a verdade.
-Non é posible.

Nada é imposíbel, non pensaba en nada, tan só contruía inxenuamente fortalezas de crsital nas que agochar o meu pequeno mundo, ese no que vivo como quero ou coma creo querer, ese ó que pretendo chegar polo camiño sinxelo, o asfaltado, no que sempre me perdo. Hai moitos atallos que traicionan ata o ollo máis avispado e convírtense en lóbregos túneis que te conducen ó punto de partida.
E agora, como cho explíco? Os teus ollos brilan tanto por momentos... as veces parecen tan fortes... Que pequeniño son ó teu lado! Aínda me queda moito camiño por diante! Non teño presa, vou a modo, sen coller atallos.

-Vasme dicir no que pensabas?
-Mañá, non me podo esquecer de cambiar a hora