Non se falaba, tan só camiñábamos en ningunha direción. Tiña fame. Comimos.
Aínda me pregunto o por que daquel silencio, o poder do mesmo embargaba meu pensamento e non me permitía outra cousa que calar. Un pequeno escalofrío envolveu o meu corpo. Tiña unha pedriña no zapato, era molesta, non a quitei.
Unha bágoa esvara pola súa faciana, un pano sae do meu peto. Xiro brusco, cambio de dirección.
Os pasos pérdense daquel compás unísono, adiántome. Rómpese o silencio, respira forte, respiro forte. Comeza a chover.
Enchoupados entramos no soportal, eu antes. Abro a porta, imos ó salón, prendo o televisor. O Telexornal rematou.
Rómpe o silencio:
-Merda, perdímonos o tempo.
ohhh unha predriña no zapato, ou maquillaxe vermello na faciana ¬¬
ResponderEliminarlu
Que saibas que non me sinto culpable!!!
ResponderEliminarti eres moito máis cruel cos seres febles coma nós!!
Hola meigallo!a verdade é que a vida sería máis doada se puidesemos ir de pompa en pompa non?pero penso que as veces para crecer como persoas temos que tocar cos pes o chan, isto non quita que a vida da burbulla que describo no meu blog sexa maravillosa e moi desexable!
ResponderEliminarGustame moito a tua entrada, non sei por que ao leela lembreime dunha pelicula de Isabel Coixet titulada "Mi vida sin mi" que fala da importancia das cousas, se non a viche recomendote que a vexas...xa me contaras!!!un saúdo!!!