O SUPER

- Xa non pode traballar unha tranquila.
- Muller que pasou hó?
- Trátanos coma ratos. Eles si que son animais!
- Pero de que falas?
- Téñeno todo pensado.
- Ai Carmen, as veces non me faltan ganas de darche un bo sopapo. A que ven tanto secretismo?
- Achégate e verás, ven ven, mira! Non notas nada raro?
- Na báscula? Mmm... Que é nova?
- Moi ben guapa, xa se ve que tes ollo clínico. Iso é e vidente, fíxate mellor!
- Ai muller que queres que a coma? Eu non che vexo nada raro na báscula, ti dirás.
- Mira iso de aí, si, iso que sobresae!
- Ese cable?
- Ajá! Parece un cable si. Outra coitadiña que cae na trampa.
- E logo que é mais ca un cable?
- Está ben claro, é un micrófono!
- Un micrófono? Na báscula da fruta?
- Si
- Ti toleas
- Mira non me importa o que pensedes, podedesme seguir chamando tola, pero a min estes non me enganan, queren explotarnos coma animais, queren que estoupemos. Controlan todo o que facemos para que non paremos nin para respirar. Pero eu estouche ben tranquila, a min o micro ese tráeme sen coidado porque que saiban todos eses monicreques que agora penso gritar máis que nunca e dicir ben alto e claro o que me pete. E que me toquen as narices, ti déixaos que me poño a cantar pola Durcal se fai falla e espántolles a todo Dios.
- Pero Carmen non esaxeres!
- Que vou esaxerar! Se a culpa e toda vosa que parecedes parvas, ou vadesme dicir que o que puxeron o ano pasado son unhas simples cámaras de seguirdade...o carallo! Que eu de computadoras aínda che entendo algo. O que fan estes sinvergüenzas e gravarnos para despois darlle a volta a pantalla para que se nos baixe a todas a saia, ou? E logo porque pensas que insistiron tanto na saia do uniforme? Vos seguide con esa actitude pero a min non ma dan que dende hai tres meses traigo a faixa ben posta para que non se me vexa nin un anaco de carne
- Pero Carmen, por Dios!
- Isto é intolerable e inhumano.
- Isto Carmen é un supermercado coma outro calquera, ou casi igual co resto... e corre que xa tes xente na frutería.
- Podes seguir ceguiña pero aquí a tola lévavos vantaxe, xa verás ti.

Carmen afástase cantando

- “Yo no he perdido la esperanza de que un día tu me quieras y ese día llegará...”