Deica logo (por non dicir que te fodan)

Agora atende que che vou deixar as cousas ben clariñas. Non son tan críptico? Tan escuro? Tan irrecoñecible? Pois escoita que hoxe descosín o medo e desatei a madeixa, escoita e agárrate que veñen curvas.

Na miña puta vida entenderei como podes desincronizar as tuas verbas da túa mirada, porque as túas palabras minten, pero a túa mirada canta ben claro.

Na miña puta vida entenderei que carallo esperas de min, porque non hai nada que esperar, a min non me programaron ó nacer, non sei o que vou facer dentro de dous minutos, ainda que me apetecería darche unha ostia, ou botar un polvo, non non, mellor darche unha ostia.

Non tiven nin teño a máis mínima intención de sufrir por cada un dos teus despistes, polos teus desplantes, polas túas ásperas mans que esfolan con profundidade pero non me podo controlar, e sufro, e compadezo este defécto de fábrica.

Jódeme soberanamente decatarme que non me tes en conta, que hoxe non estou para ti, que nunca lees o que che escribo.

Jódeme identificar un ápice de cursileria en todo isto.

Súdama inconmensurablemente os teus problemas, os teus defectos de fábria e o teu victimismo acomplexado.

Súdama se este texto che parece unha merda.

Regocíxome ó dicir que xa non estou para ti, xa non estarei, pero apuntarei o teu nome por se te cito nas miñas memorias.

Estoupo nunha rabieta egocéntrica ao pensar como te decatas paseniño que fuxin. Marchou o críptico! o escuro!o irrecoñecible!

Estoupo en insultos para ti.

Marcho.

Marcho si.

Marcho que teño que marchar.

Ui non.

Agora non.

Agora non grites.

Agora xa foi,

Marica non chores.